De stichting C-Mex, Chronic Mountaineering Expeditions, wil met een groep Crohn / colitis ulcerosa patiënten in december 2007/januari 2008 de top van de Aconcagua (6959 meter) gaan beklimmen. De Aconcagua is de hoogste berg buiten de Himalaya en maakt deel uit van de “seven summits”. Hiermee wil de stichting laten zien dat een chronische ziekte geen belemmering hoeft te zijn voor het neerzetten van topprestaties.
De ziekte van Crohn is een chronische ontsteking die in de gehele darm voor kan komen. Colitis ulcerosa is een chronische ontsteking van het slijmvlies van de dikke darm. De meeste patiënten die Crohn of colitis krijgen kunnen na behandeling weer een gewoon leven leiden. Zij hebben betrekkelijk weinig klachten al moeten ze vaak lang medicatie blijven gebruiken. Een aantal patiënten heeft echter een zeer moeilijk te behandelen ontsteking en daarvoor is uitgebreide behandeling nodig. Een gezond leven, soms een aangepast dieet en stoppen met roken kunnen het leven met deze chronische ziekte een stuk makkelijker maken. Actief sporten en dagelijkse lichaamsbeweging heeft ook voor iemand met Crohn of colitis ulcerosa een positieve invloed op de gezondheid. Een fitte, bewuste en evenwichtige levensstijl maken je sterker en geven je energie.Die energie zullen de expeditieleden hard nodig hebben als we de top willen bereiken. De Aconcagua is technisch gezien misschien geen moeilijke berg maar het presteren op bijna 7000 meter is loodzwaar te noemen. Ook de extreme kou maakt deze expeditie tot een enorme uitdaging. Gelukkig hebben we een sterk team van begeleiders achter ons staan. Er gaat een sportarts, een ambulanceverpleegkundige en een hoofd buitensportinstructeur mee de berg op. Natuurlijk maken we ook gebruik van lokale gidsen. We willen zoveel mogelijk risico’s uitsluiten.
20 Januari 2008
De top is bereikt, Femke, Marjolein en Dieke hebben de 6962 meter hoge Aconcagua bedwongen! Helaas heeft Klaas, met nog een paar uur te klimmen, terug moeten keren naar Camp Berlin. De dames zijn hier, na een lange tocht van 14,5 uur klimmen, ook weer veilig terugekeerd. Het was extreem koud, harde wind en heel veel sneeuw en er is veel gebruik gemaakt van de stijgijzers. Ze zijn heel moe, maar erg blij. Het was voor Femke inieder geval de zwaarste dag van haar leven.Bij terugkomst in kamp Berlin stonden de andere teamgenoten de dames op te wachten. Morgen zal de gehele ploeg terugkeren naar het basiskamp, alwaar een uitgebreider verslag zal worden gedaan van de tocht.
21 Januari 2008
Femke: Het was even een beetje stil aan het bergbeklimfront, maar nu we weer veilig, gezond en wel in Mendoza zijn, kan ik net voor het ´celebration dinner´ even een berichtje sturen. Na de zeer vermoeiende en ongelofelijk gave toppoging van zaterdag, zijn we zondag afgedaald naar het basiskamp in een uur of zeven (geloof ik), waar we eindelijk weer in een echt bed mochten slapen. Zaterdag was een enorm indrukwekkende dag, althans voor mij in ieder geval maar ik denk voor iedereen. 11 uur naar boven klimmen, en 4 uur weer omlaag. Per stap die je zet drie keer ademhalen en dan nog onvoldoende lucht. Maar wat was het gaaf om samen met Dieke, Marjolein en de 2 gidsen op de top te staan. Daar stonden we dan, op het dak van het westelijk halfrond en met een prachtig uitzicht. Alhoewel dat enigszins aan mij voorbij is gegaan door de vermoeidheid geloof ik. Gelukkig hebben we de foto's nog. Eenmaal weer terug beneden in Camp Berlin stonden de overige 5 expeditieleden op ons te wachten in de ijzige kou, het scheen min 20 te zijn in het kamp, maar met mijn drie broeken, drie paar handschoenen, donsjack en handenwarmers viel de kou best mee. De volgende dag zoals gezegd afgedaald naar het basiskamp, waar het toch een stuk beter ademhalen is, op 4300 meter i.p.v .5900. ´s Avonds kregen we een heerlijke warme maaltijd en na afloop kwam de champagne op tafel. Nou dat gaat er best in na 2 weken afzien, hahaha. Gisteren mochten we nog even 36km lopen naar het begin van het park,een leuke wandeling van 9,5 uur (spierpijn!!) Gelukkig zat al de bagage op de ezeltjes en konden wij met slechts water en ander proviand de berg afstormen. En toen......douchen!! Na 15 dagen zonder stromend water was dat wel bijna het allerfijnste van de expeditie. Toen ik 2x mn haar had gewassen en uitgebreid had genoten van de douche kwam ik de kamer weer in, rook ik pas hoe onze spullen stinken. Misschien eerst nog even langs de wasserette voordat we naar huis gaan?Vandaag zijn we weer na een rit van 3 uur terug in Mendoza. En zijn we weer herenigd met Alice, Ron en Paul, allemaal weer compleet dus! En wat is het lekker om weer een eigen wc en douche te hebben. Het is hier 30 graden, dus een verschil van 50 graden vergeleken met zaterdag. Nu nog een paar dagen flink genieten, lekker uiteten, een wijntoertje, winkelen en raften en dan gaan we zaterdag weer richting Nederland. Alle mannen hebben zich vandaag laten knippen en scheren bij de kapper en dus hebben we nu weer echte heren in het gezelschap in plaats van zeerovers.Ik kan nu alvast zeggen: wat een fantastische ervaring was dit en wat ontzettend cool dat we met 8 man de toppoging hebben ondernomen en uiteindelijk met z'n drieën de top bereikt hebben. Ik zeg met een grote glimlach: GIRLPOWERRRRR!!! We hebben met z'n elven een superleuke tijd en ik denk dat het doel van de expeditie (laten zien dat je ondanks een chronische ziekte toch nog in staat bent tot topprestaties) uitstekend gelukt is en dat we met zijn allen heel trots mogen zijn op dit resultaat.Zo, ik ga nu lekker genieten van alle luxe om mij heen en het lekkere weer en natuurlijk de wijntjes uit Mendoza. Wellicht tot zondag op Schiphol of misschien een andere keer, bedankt voor alle leuke berichtjes op het weblog (heb ze eindelijk gelezen, erg leuk!).
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen